कम्मर कसेर “खयर भारानी”

Khayer Lake: 4460M

“साहरा जी....यो पाली दशैँमा घर कहिले जानु हुन्छ?”

“हजुर सर...यो पाली नजाने घर!”

“किन?”

“दिदि आउदैहुनुहुन्छ, त्यसैले खयर लेक जाने विचारमा छू।“

पर्यटकीय दृष्टिकोणले खोप्रा-खयर लेक ट्रेक र धार्मीक दृष्टिकोणले खयर भारानी शक्ति भनेर चिनिने यो खोप्रा डाँडा बाट करिब करिब १० घन्टा उँभो लाग्नुपर्ने निकैनै रमाइलो ठाँउ हो। धेरै ब्लग र भ्लग हेरेर होला मलाई नि रमाइलो लागेर “खयर लेक जाम दिदि” भनेर केहि दिन अघि मेरो छिमकी दिदिलाई उकासेको थिएँ। पहिले त खयर नै जाम सोचेको हो तर पहिलो साल ABC जाँदा दिदि हिन्न नसकेको हुनाले फेरी सोँचे र दिदिलाई सके खयर नसके खोप्राबाट घोरेपानी पुनहिल जाम्ला अनि फर्कम्ला भनेको थिएँ। दिदिलाई पनि trekking मन पर्न थालेको हुनाले र छुट्टि पनि मिल्ने भएर दिदिको positive response आयो। नआको भएपनि म पहिलेझैँ Solo Trek गर्थे। तर यो good news भयो।

Ghandruk

शुक्रबारको दिन थियो..दशैँको छुट्टी हुनुको अघिल्लो दिन। पेट पनि निकै दुखेको थियो। दिदि पनि त्यसै दिन आउने! पेट दुखेपनि जति सकिन्छ अफिस बस्छु र दिदिलाई सँगै रुमतिर लेराउछु भनेर म अफिस गएँ त्यो दिन पनि। दिदि Lunch time तिर आउनुभयो र म पनि अफिसमा “work from home” गर्छु सारो गार्हो भयो भनेर घरतिर हिँडे। दिदि बहिनी हामी रुम तिर लागेम र खाना साना खाएर बसेम। हरिचोक देखि घान्द्रुक को जिप लाग्थयो र जिप भरिएपछि कुदाउने हुँदा हामीलाई खबर गर्नु भनेर हामी आनन्दले रुममा थियम्। बेलुकी ४ बजेतिर जिप भरिएको र हामिलाई कुरिराखेको खबर दिनु भयो काउन्टरको दाजुले! हामी हतार हतार गरी जिपतिर लम्कियम। जिप मा दिदि अघि बस्नु बयो र म पछि अरु तिनजना सँग बिचको सिटमा थिएँ। त्यसमा त २ जनानै वाके रहेछन्। सँगैकी सोल्टिनि चै leader type कि थिइन्... झम्टिहाल्ने दुबैजनालाई! बरा! आफन्त रहेछन्। पछिल्तिर तिनी leader सोल्टिनीको ममी र ३ जना Loud दाईहरु थिए। कत्रो हाँसो हो त्यो र कति सारो गफ आउने होला नि। केटिहरु पो धेरै गफ गर्छन् भन्थे त दारी जुँगामा केटिहरु पो हो कि जस्ता पनि!

We-fie in the midst of rhododendron Forest: Tadapani

घान्द्रुक गाँउ राती पुगियो र पहिले पनि गएको ठाँउ भएको भएर मलाई होटेल खोज्न वा बाटो चिन्न अलमल्ल भएन। रातीको बास होटेल पिसफुल मा बसेर भोलि बिहानै साडे छ तिर हामी दिदि-बहिनी लम्क्यौँ हाम्रो त्यो दिनको गन्तव्य दोबाटो तिर! पक्कै पनि trekking  भनेपछि उकेलो र ओरेलो हुन्छ नै। त्यस्तै उकेलो ओरेलो गर्दै र प्रकृतिको मजा लिदै हामी टाडापानी पुगेम्। टाडापानी मा तक्रिबन् साडे नौ बजे हामी पुगिसकेका थियौँ। त्यहाँ बसेर हामी चियापानी र उसिनेको आलु खायौँ। करिब १ घन्टाको विश्राम पछि फेरी यात्रा लम्कियो उहि दोबाटो तिर। होटेलनी दिदिले बाटो यसरी लागेको छ यसो-यसो जानु भन्नु भयो। निलोसेतो sign  पकड्दै हामी लम्कियौँ र बाटोमा मेसार भन्ने ठाँउमा स-साना २-३ वटा होटेलहरु थिए। त्यहाँ हामी टाडापानी बाट हिनेको करिब-करिब १ डेर घन्टामा नै पुगेको थियौँ। यात्रा सहज नै थियो तर पेट दुखेको कारणले मलाई चै अलिक अफ्टेरो भयो। एकछिन मेसार डाडामा सुस्ताएर हामी फेरी अर्को station ईसारु तिर लम्कियौँ। आहा! कति राम्रो पो रैछ ईसारु त। माथि टुप्पामा ४-५ वटा होटेल रहेछन्। एकापट्टी डाडामा coniferous trees र shades of green grass जुनमा विभिन्न color हरु भएर carpet जस्तै राम्रो देखेको थियो। पारी क्षितिजमा निलो आकाश र बादलुले बनाएका थरिथरिका आकारहरु। हैट! सारो राम्रो पो छ त हउ नेपाल! अहिले म यो लेख्दै गर्दा, ईशारुको वर्णन गर्दै गर्दा अहिले म त्यहिनै पो भको महशुस गर्दैछु। सटक-सटक २-४ सट फोटो त खिच्नैपर्यो। दिदिको iphone थियो र मेरो चै phone मात्र। त्यसैले iphone बाटै photo खिचियो।

Isharu

रमाइलो साथ यात्रा अघि बड्दै गयो र बाटोमा हामीले भारतिय टोलीलाई पनि भेट्यौँ। हिड्न सार्है सुस्ते। हामीले तिनीहरुलाई पनि उछिनेर हिँद्यौँ। porter दाई ले “अहो! बहिनी हरु त दरो हिड्दो रहेछ रे!” “नेपाली होनि त दाई” मैले जवाफ दिएँ। म सँग हिँडेका मेरो छिमेकी दिदि सेतो गोरो छन् र धेरैले दिदिलाई चै खैरे र मलाई गाइड सोचेछन् त कतिले विदेशमा बसेर आको हो भनि सोध्ने। दिदिको सेतो ‘चमडी’ ले पनि बाटो यादगार बनायो। हाहा!!

Bayeli Kharka

सुस्तरी सुस्तरी गर्दै हिँडेपनि हामी दोबाटोमा दिउँसको २ बजे पुगेम। त्यहाँ हामी Hotel Annapurna and Restaurant  भन्नेमा बसेम्। त्यहाँ साना दुई दिदिबहिनी मात्र रहेछन्, स्कुलको छुट्टीले गर्दा होटेल कुरेर बसेका! नानीहरुको बाबा सोही दिन घान्द्रुक झरेका रहेछन् र ममी चै खै कता पो गाको भन्थे। तर जे होस् दुई दिदि बहिनीले नि hotel चलाको देखेर दँग परियो। त्यो hotel मा साँझ तिर Loud दाईहरु पनि अउनु भयो। मलाई चै मनमनै हत्तेरिका भैसकेको थियो। अब राती यी दाईहरु रक्सी खाएर कराएर सुत्न दिन्नन् होला लाग्यो। राती जाडै थियो र नानीहरुले पकाएको मिठो खाना खाएपछि पल्लो कोठाबाट थप दुई blanket लेराएर दिदिलाई पनि दिए र आफुले पनि खप्टाएर सुतेँ। राती म त मजाले निदाए तर दिदिलाई चै तेती निन्द्रा आएनछ। Loud दाईहरुको gang मा हुनुहुने एक जना दाईको पेट खराब भएछ कि के हो ...रातभरि पुइबाजा बजेको बजेकै थियो रे। छ्या......!!!!!!

भोलिपल्ट बिहानी पनि हामी साडे ६ तिरै निस्कियोम् खोप्रा तिर! बाटो निकै रमाइलो थियो। बिहानिको त्यो उजेलो प्रकाश र सेतो हिउँले सजिएको त्यो माछापच्छ्रे, अन्नपुर्ण, धवलागिरि र निलगिरि! आहा! बाटोभरि यिनै दृश्यको दृश्यावलोकन गर्दै हामी बयली खर्क दोबाटोबाट हिँडेको १ घन्टामै आइपुग्यौँ। बयलीमा १ टा मात्र होटेल रहेछ र अलिक तल चै बन्दै गरेको रहेछ। अब चै ओरालै ओरालो सुरु भयो। यति ओरालो छ कि उकालै छैन यो बाटोमा। खोप्रा पहिले सिधै बयली बाट जाने रहेछ तर पहिरोले बाटो २-३ ठाँउमा लगेको भएर अब चै चिस्टिबुङ पुग्नै पर्ने भएको रहेछ। यात्रा ओरालै ओरालो, कतै पनि sign छैन, र अलिक पर जँगल typeको बाटो छिछोले पछि swanta र खोप्रा भन्ने signboard देखिन्छ। अघि उ तिँ हो होटेल भनेको पनि डेर घन्टा भैसकेको थियो र ओरालो हिँडेको पनि डेर घन्टा। बिस्तारै हिड्दै गएम् बाटोमा म एक पल्ट लडेँ पनि तर केहि भएन। बाटो भरी घाँसमा शीत भएको ले जुत्ता अलिकता भिज्यो र पनि गन्तव्य मा पुग्ने समय छिटो कहिले आएन।

Khopra जाने बाटो

हिड्दै जाने क्रममा बाटोमा एक जना विदेशीलाई भेटियो र यात्राको बारेमा सोधें। उहाँले खयर टाडा छ र खोप्रा पनि भन्दै सुखद् यात्राको कामना गर्दै बिदा लिनु भयो। हामीलाई पहिलेको station बयली नभै sunrise डाडा लागेको थियो र अबको गन्तव्य चै बयली! त्यसैले बयली कहिले आइपुग्छ भन्दै लम्किरहेका थियौँ। बाटोमा बस्ने ठाँउ नमिलेर र नसुस्ताएको हुनाले हामीलाई त्यो बाटो सार्है लामो र गार्हो लाग्यो। बाटोमा मलाई ४ वटा जुका ले attack गारिसाकेको थियो भने दिदिलाई माथि sunrise डाडा सोचेको ठाँउतिर फोटो खिच्न लाग्दा १ वटाले। जुकाले डरले पनि कतै बसिएन र सुस्तरि सुस्तरी गर्दै बयली भनेको त चिस्टाबुङ पुगेछम्। त्यहाँ पुगेपछि मात्र थाहा भयो sunrise डाडा बयली रहेछ र बयलीबाटको बाटो ACAP ले बन्द गरेको रहेछ पहिरो गएको भएर!

उडु कि गुडु म?

खोप्राबाट झरेका दाईहरु र पाहुनाहरु ओर्लदै थिए। हामी नि त्यहाँ सुस्ताएर नास्ता खान बस्यौँ। नास्ता खाएर बाहिर बस्न लाग्दा दाईहरुले खोप्रामा सुत्नलाई रुम नपाउने र कैयन मान्छेहरु फर्केको र आफुपनि टर्नेलमा सुतेको जानकारी दिए। पहिले त tent हरु थिए त्यहाँ! याङ दिदि पनि गाइड हुनुहुन्छ र उहाँ त्यहाँ पुगिसक्नु भएको भएर मलाई त्यति जानकारी त थियो। तर त्यो सबै भत्काएर १ टा मात्रै होटेल भएकाले त्यस्तो भएको रहेछ भन्ने थाहा पाएछि मन त खिन्न भैगयो तर पनि पुगेर बुझ्ने...नपाए फर्कने भन्ने सहमतिमा दिदि र म चिस्टाबुङ बाट खोप्राको यात्राको मा कम्मर कसेम्। पेटले दुख दिनै राको थियो तर पनि लक्ष्य भनेको यस्तै हुदो रहेछ। पुग्छु भनेपछि पुग्छु। करिब ३ घन्टाको ठाडो उकेलो होस्टे र हैसे गर्दै हामी पुगेम् खोप्रा। होटेलमा सुत्ने ठाँउ सोध्दा छैन भनि उत्तर आयो तर पनि जहाँ भएपनि सुत्छम् भनेपछि मिलाम्ला भन्नि जवाफ आएपछि हामी त्यहाँ तातो चिया खाएर बसेम्। दिदि चै टाउको नुहाउन जानुभयो र म चै heater ताप्दै बसेँ। Heater पनि तातै नआउने heater थियो। साँझ ५ बजेतिर दाउरा बालेपछि मात।र बल्ल तातो भयो त दाउरा बाल्ने जिम्मा मैले लिए र फु... फु.. गर्दै आगो बालेँ। त्यस अघि एकछिन बादलुको घुम्टो हटाएर बराह हिमाल र अन्नपुर्णले आफ्नो मुहार देखाएको बेलामा फोटो नि खिचियो। couple pose फोटो खुबै खिच्न मन थियो र दिदि र मैले त्यो पोज वाला फोटो खिच्यौँ।

couple pose

फोटो खिचेर होटेल फर्केपछि ति Loud दाईहरुसँग नि भेट भयो। उहाँहरु हामी भन्दा निकै ढिला हिँड्नु हुदो रहेछ। अनि त्यहाँ हो त्यो loud दाजुहरुसँग हामी रामरी बोलेको भनेको। एक जना khadka दाजु त हाम्रै घरतिरका रहेछन्, एकजना ललितपुर उ.म.पा मा काम गर्ने र अर्को दाजु चै खै के पो... cosmetic बेच्ने! त्यै हो के रे! Sorry दाई... दिदिसँग हजुरले कुरा गर्दा त्यहि सुनेको थिए। रातको खानापछि भोलि बिहान ५ बजे खयर जाने निधो सँगै दिदि र मलाई होटेल दाई ले “बुगेल” भन्छन् के रे... सामान store गर्ने माथिल्लो तल्ला... त्यहाँ हामीलाई मजाको बिछ्यौना थियो। माथिबाट सित खस्ने र वरिपरि मुसा कुद्ने! रमाइलो अनुभव भयो। नभाको मामा भन्दा कानो मामा नै ठिक भन्छन् त्यहि मै पनि कस्तो सन्तोषी आएको हामीलाई। राती ओर्की फर्की गर्दै बित।यो तर निन्द्रा चै लागेन। जिउ पनि उत्तिकै दुखेको र खुट्टा पनि दुखेकै थियो। पटक्कै निन्द्रा परेन र झन् मलाई त periods ले गर्दा weakness नि बडेको थियो।

Naulo Ban

बिहान ४:१५ तिर रेडी भएर dining तिर झरेम् दिदि र म! त्यहाँ अरु group फनि रेडि हुने तरखरमा थिए। होटेलमा थरमस मा तातो चिया बनाइ राख्नु भाको थियो। चिया र बिस्कुट खाएर हामी ३ group: Malaysian group, Loud दाइ group र हामी दिदि बाहिनी group ४:३५ तिर बिहानी खयर ताल तिर लागेम्। सुरुसरुमा त म मज्जाले हिँडे। Khayer base camp को teahouse सम्म त मजैले पुगेँ तर त्यसपछि चै हिँड्न मलाई सार्है गार्हो भयो। दिदिलाई ABC जाँदा चै गार्हो भएको थियो तर यो पाली त दिदि मज्जाले हिँड्नु भयो। मैले सकेको भए वा साथी पाको भए खयर बाट घोरेपानी जाने पनि Plan मा हुनुहुन्थ्यो दिदि त! म चै weakness ले गर्दा सार्है असहज यात्रामा थिएँ। यस्तो weakness  त high altitude पनि छिट्टै लाग्ने। त्यसैले हिँस्न गार्हो भएर २-३ पटक त म खयर पुग्न सक्दिन दिदि जानु पनि भने। कुनै १ गाइड दाजैले रेस्ट गरे निन्द्रा आउँछ, निदायो भने निदाको निदाकै हुन्छ बरु बिस्तारै आउनु भन्नु भयो र सुस्तरी सुस्तरी अघि बडेँ। हामीले उछिनेर अघि आउँदाको टोलीहरुले हामीलाई भेटे र उछिने। त्यस्तो गार्हो भयो यो trek मलाई। never trek during periods! भन्ने पनि सिके मैले। मैले मेरो capacity लाई exaggerate गरेको रहेछु भन्ने भयो। ठिकै छ अ..नहिन्नु हिनिसकेको थिएँ। खयर पुगियो र १ घन्टा जति त्यहाँ बसेर दृश्यको आनन्द लिइयो। करिब ६ घन्टाको यात्रा थियो यो। मलाई सन्चो भाको भए सायद म ४ घन्टामा सक्थे होला।

Khayer Bharani

त्यस्तै खयर बाट खोप्रा फर्कदा ४ घन्टा लाग्यो। यो बाटो निकै लामो लाग्यो। सायद निकै थाकेर होला। होटेल पुग्दा त यस्तो लखतरान थियौँ कि अब त्यो दिन चिस्टाबुङमा बस्ने योजना cancel गरेर त्यही खोप्रामै बस्नु पर्यो। मलाई त रिँगटा पनि लागेको हुनाले म चै एकछिन बुगेलमा हिजोको आफ्नो बिछ्यौनामा एकछिन पल्टिएँ। त्यस रात हामी दिदि बहिनी खोप्रामै बसेम् र भोलिपल्ट चै Swanta बाट गाडी चडेर जाने योजना गर्यौँ। टिकाको दिन भएकोले गाडी नपाउने जानकारी होटेल दाईले दिनुभयो। जा सम्म सकूला..हिडौँला भन्दै हामी खोप्रा देखी बिहान ७ बजे हिँड्यौँ। Chistibung, Swanta, Ghara,PokhreBagar हुँदै Tatopani!

एक जना दिदिले हामीलाई Pokhrebagar मा गाडी पाउन मुस्किल हुने भन्दै तातोपानीमा चै पाउँछ भन्नु भाएको भएर हामी तातोपानी लागेम्। भरे त पोकहरेबागार हुँदै पो गाडीहरु जाने रैछन्।

Pokhara during night from Sarangkot

म मुस्ताङ त पुगेको तर ठाँउको नाम बारे तेती याद नभएर पनि मलाई कस्तो नरमाइलो लाग्यो। एक्लै आको बेलामा जे गरपनि आफ्नै मर्जी हुन्छ तर दुई भएसकेपछि अर्काको खुशिपनि हेर्नुपर्ने हुन्छ। हामी तातोपानीमा डुब्ने ठाँउतिर लागेम् र त्यहाँ पानीमा रुझ्दै गाडी कुरेम्। गाडि आउदै आएन। एकजना दाईलाई मैले pokhara जाने last bus कति बजे आँउछ सोधेको मात्र के थिए..उहाँ र उहाँको wife पनि गाडी कुरेको बताए। त्यसैले बरु मिलेर share गरेर reserve मा जाने Plan भयो। खाली जिपको प्रतिक्षामा बसेका हामी खाली जिप पनि ट्याप्लाक्क आइपुग्यो। दाईले केके कुरा गर्नुभयो। जिप जान त जाने तर नुहाएर जाने भयो। तातोपानिमा खैरेको भिँड देखेर  ननुहाई जाने हुनुभयो जिप दाई। जिपदाई चै raindrops को CEO रैछन् बाटोमा चाउचाउ खान लाग्दा थाहा पाएको। पोखरा सम्मै लेराइदिनुभयो। १ पैसा लिनुभएन। भोलिपल्ट Pizza खुवाउने भनेका थिएम तर मैले number save गरेढ भनेको त रातिको time ma tired भएर नि होला delete हानेछु। फोन गर्नुहोला नि दाईले सोचेँ तर फोन आएन। CEO भनेपछि ठुलो पोस्ट को मान्छे..सानो तिनो मान्छे लाई के बोल्नुहोला सोचेको त राति message आइराको..”pizza खानेबेला भएन? तिम्रो Phone  off  थियो।“ अनि झल्यास्स he was expecting the treat भयो। अब के गर्ने...sorry मेसेज गर्दिए! दिदि ले फोन गर्नु भयो तर उठेन। दाई पनि काठमाडौँ फर्कने हुने र मेरो छिमेकि दिदि पनि जाने भएको भएर सँगै जान पाए दुवैलाई साथि हुने कुरा थियो तर केहि त भएन। Pizza काने भनेको दिन चै दिदि र म lakeside घुमेम् र भोलिपल्ट चै दिदि आफ्नै तरिकाले ktm जानु भयो र म पनि मेरो अफिस!

Morning from Khopra

यसरि खोप्राको यात्रा टुङ्गियो र यो यात्रा सबै भन्दा धेरै सस्तोमा सकियो! Per person NRs 2980/- I feel we are extremely blessed and provided. खोप्रा जाने मेरो रहर पुरानो थियो र साथि भाइ सँग कुरा पनि राखेको थिएँ। कसै एक जनाले खोप्राको बाटो अलमल्ल पर्ने झुक्किने छ गाइड लिएर जानु। त्यहि बेलामा मलाई ACAP को निलोसेतो sign त याद थियो तर केहि बोलिन। जति बोलेपनि जिद्दि मान्छेको अघि के पो लाग्छ र? आब म गएँ, पुगेँ र यसरी blog  र फोटो हाल्दैछु। यो भन्दा ठुलो जवाफ त नहोला नि पक्कै पनि! जति दिन सोचेको थिए, त्यो भन्दा १ दिन कम मै trek पनि त सकियो।

“Follow the White and Blue Signs” is the Mantra for safe Treks in ACAP region.